Golf Updates & Nieuws

6

Interview: Dewi Weber betrokkene in regelstorm

'Als referees onderling ruzie maken dan zegt dat wel wat'

Ineens was het er, zondagavond op Golfweek. Een klein artikel over een regelincident dat had plaatsgevonden na afloop van de zesde ronde van Qualifying School van de LPGA. De hoofdrolspelers? 'Aanklager' Christina Kim, 'daders' Kendall Dye em Jacqueline Schram, en Dewi Weber, die van het hele incident op het moment dat het zich afspeelde helemaal niets meekreeg, zo legt Weber zondagavond laat nog maar eens uit.

'Ik was bezig met mijn preshotroutine op de par-3 zeventiende, we waren op tien begonnen, toen Kendall naar mijn caddie gebaarde of ik een ijzer-8 had gepakt, waarop mijn caddie dat bevestigde. Nogmaals, ik was gewoon bezig met mijn voorbereiding – overigens met een ijzer-9 in plaats van een ijzer-8...ik had de verkeerde club gepakt – en zag ook niet dat Jackie dat bevestigde. Christina zag het wel en heeft toen – en dat vind ik denk ik het ergste – achter onze rug een referee benaderd met de mededeling dat hier naar gekeken moest worden, zónder ons verder in te lichten.' 

'We zaten na afloop van de ronde in de recordingarea te wachten op Christina en vroegen ons al af waar ze bleef, toen ze ineens met referees binnen kwam stappen. Eerlijk? Ik dacht echt: wat is dit nu weer. In de eerste plaats omdat ik het dus niet gezien had, maar in de tweede plaats zeker ook omdat dit iets is wat week in week uit gebeurt, op alle tours, en nu was het ineens een probleem? Maar ook de manier waarop. Ik had me kapot gewerkt om een goede score binnen te brengen en dan hoor je dat je mogelijk twee strafslagen krijgt omdat we een regel overtreden zouden hebben.'

Dat Weber de Regel 10.2 met enige slagen om de arm benoemd ('zouden hebben') is niet zo gek. Niet omdat ze de Regel zelf niet zou kennen, zelfs niet omdat het zo'n veel voorkomend gebruik is – ook als iedereen door rood rijdt is het niet ineens toegestaand door rood te rijden – maar misschien wel vooral omdat het meer dan een uur duurde voordat de referees met hun eindoordeel kwamen.

'Ons werd na een lange discussie gezegd dat we onze kaart moesten tekenen voor de scores die we gemaakt hadden en dat we snel zouden horen wat het oordeel was. Ik bleef in de buurt, was op de drivingrange bezig voor de volgende dag, en probeerde me een beetje af te sluiten. Iedereen kon zien dat er wat aan de hand was. Het was een heel gedoe met referees die met elkaar liepen te ruzieen zelfs. Dat zegt volgens mij ook wel wat toch? Hoe dan ook, na ruim een uur kwam het oordeel dat we die Regel overtreden hadden en dat we twee strafslagen kregen. Tsja...'

'Weet je', zegt Weber na even stil te zijn geweest. 'Als ze het nou meteen in de baan hadden verteld, had je zoiets gehad van 'oké, it is what is, en door'. Maar nu was het na de ronde en kon je er niets meer aan doen. Ik stond er nog steeds prima voor hoor, daar niet van, maar het tekende wel de rest van het toernooi. Dat was vooral mijn eigen schuld, ik had het niet zo mee moeten nemen, maar het is wel een feit.'

Het incident en de afloop ervan zorgde niet alleen bij de referees onderling voor discussie, ook online brak 'de pleuris' uit. Zeker nadat Christina Kim het zelf nodig had gevonden een twee te plaatsen over het voorval. Weliswaar zonder spelersnamen te noemen, maar het duurde niet lang voordat duidelijk was wie de betrokkenen waren.

'Ik kreeg al snel berichtjes zo van 'heb je het gelezen?', maar dat wilde ik juist niet. Ik heb Jacqie gezegd dat ik haar niets kwalijk nam en wilde me gewoon voorbereiden op het slot van het toernooi. Maar dat lukte niet echt. Hoe ik mijn best ook deed, ik lag de hele nacht te malen, kon het niet uit mijn hoofd zetten. Schaapjes tellen, preswingoefeningen wat ik ook probeerde, het was geen ideale voorbereiding. Helemaal niet toen ik op een gegeven moment op de klok keek - ik wilde toch weten hoeveel ik nog kon slapen - en zag hoe laat het was en ik alweer bijna op moest staan. Als ik één uur geslapen heb die nacht is het veel.'

Op 'die nacht' volgde een destastreuze zevende, en iets minder slechte, achtste ronde. De kaart voor de LPGA die zes dagen zo dichtbij leek, was plots uit het zicht verdwenen.

'Iedereen bleef maar zeggen: 'Heb je gezien wat Christina heeft geschreven?' Ik zei alleen maar: 'Nee, en ik wil het ook niet weten ook...' En toch neem je het mee. Dat is een mentaal iets waar ik wel wat mee moet. Wat ik al zei: het is honderd procent mijn eigen schuld dat ik het zo lang met me mee heb gedragen, ik had dat van me af moeten kunnen zetten. Ik speelde een goede week, speelde me na een lastige eerste ronde helemaal terug in het toernooi, en stond er na zes rondes goed voor. Maar ja... Ik zie het als een leerproces: niet alleen speltechnisch moet je met tegenslagen om kunnen gaan, ook op alle andere mogelijke gebieden geldt dat. Al kan je op sommige dingen inderdaad moeilijk voorbereid zijn.'

Hoewel de teleurstelling kort na de ontknoping – en een lange rit naar huis – nog altijd hoorbaar was, kon Weber het ook alweer opbrengen met wat meer afstand te kijken naar haar debuutjaar als professional.

'Ik weet wat ik kan, maar ik weet ook wat beter kan en moet waardoor ik niet net mee kan, maar kan domineren. Dat neem ik mee als pluspunt. Ik weet wat ik kan. Weet wat mijn sterke punten zijn. Maar ook waar ik aan moet werken. Daar heb ik nu de tijd voor. Natuurlijk had ik gehoopt hoger te eindigen op de Symetra dit jaar. Het doel was het halen van de top-10, maar daar ben ik niet bij in de buurt gekomen (ze werd 28ste, red). Ik ben een aantal keer in contention geweest, dat is goed, maar ik zie wel een constante in dat ik ook bij die goede weken het niet door kan zetten op de laatste dag. Dat kan niet anders dan mentaal zijn. Je kan niet de hele week goed spelen en op de laatste dag er helemaal niets meer van kunnen...'

'Al met al, als ik terugkijk op mijn eerste jaar als pro, mag ik zeker niet klagen. Ik heb me ontwikkeld, heb me direct voor de finals van Q School geplaatst en ben in contention geweest. Daarbij ben ik golf ook steeds leuker gaan vinden door het jaar heen. Aan het begin was ik teveel bezig met het feit dat ik pro was en dat het moest, maar hoe langer hoe meer begon ik echt zín te krijgen om toernooien te spelen. Zelfs op een baan als van Final Stage kon ik me verheugen. Niet op het toernooi zelf, maar toen ik die baan zag, dacht ik echt 'Wow! Hier wil ik spelen.' Het is nu een lange off-season, maar dat geeft me alle tijd om straks helemaal klaar te zijn voor 2020.'