Golf Updates & Nieuws

3

Aftellen naar The Masters (VI): met trillende handen

De par-3 twaalfde is een van de iconische holes van Augusta National. Hij is ook een van de meeste gevreesde van de baan van The Masters.

Met de lengte heeft het niets te maken. De scorekaart van het kampioenschap geeft 155 yards, ofwel 142 meter, aan.

Maar er is de historie, Rae’s Creek, het smalle landingsgebied en de immer draaiende wind. De green is gebouwd bij een voormalige begraafplaats van een indianenstam en de geesten zouden. zeggen sommigen, voor de onvoorspelbaarheid van de wind zorgen.

‘Sometimes it comes down to superstition’, zei tweevoudig Masters-kampioen Ben Crenshaw in 2012 tegen Golf Digest. ‘When the wind comes up while the ball is in the air and knocks it into the water, the local caddies will say, “The spirits got it”.'

Hoe het ook zij, wie op het hart van Amen Corner een 3 op de kaart kan noteren, zal een tevreden man zijn.

Afhankelijk vanaf welke tee er wordt gespeeld – zie de twee lange teeboxen op de foto – kan de lengte van 128 tot 150 meter variëren.

De afstand tot de voorkant van de tee, net over de voorste bunker? Ook weer afhankelijk van waar de tees zich bevinden is het minimaal 121 en maximaal 140 meter.

Maar kijk eens goed naar deze foto van de greentekening uit het baanboekje dat alle spelers gebruiken. De ruimte tussen de voor- en achterkant van de green is op het smalste gedeelte net geen tien meter. Elk vlakje is vijf bij vijf yards. Als de vlag daar in het midden staat staat, heb je weinig marge voor fouten. Maar een pin links of rechts is ook geen cadeautje.

Overigens is de green niet zo vlak als de tekening suggereert. Er zijn tal van verborgen slopes die vooral spelers met weinig ervaring op Augusta kunnen verrassen. Het wordt sowieso wennen voor spelers die in andere toernooien vaak op hun gedetailleerde greenbooks kunnen vertrouwen. Geen wonder dat de door de spelers bijgewerkte standaard baanboekje vol met lijnen, strepen en aantekeningen staat.

Daarom is het goed als je je bij de oefenronden aansluit bij mannen die al vaker The Masters hebben gespeeld. Dan kun je mogelijk iets wijzer worden door een blik in hun baanboekje te werpen.

Dan zie je mogelijk de pijltjes, kruisjes en cijfers zoals in het exemplaar van Ian Poulter, die een ander via social media deelde.

De gemiddelde score (bijgehouden van 1942 t/m 2018) op de twaalfde hole is 3,28, goed voor een theoretische stroke index van 4. Alleen tien, elf en vier speelden in de afgelopen decennia moeilijker. In 1966 kwam het veld tot de hoogste gemiddelde score (3,56) en in 2002 tot de laagste (3,03).

Van de deelnemers aan deze editie die de twaalfde minimaal twintig keer hebben gespeeld, heeft Jimmy Walker de mooiste cijfers: vier birdies, vijftien parren en slechts één bogey voor een gemiddelde van 2,85.

Nu we het toch over hoog en laag hebben: in 1980 maakte Tom Weiskopf op twaalf een strakke dertien – het gevolg van vijf ballen die kopje onder gingen.

Drie aces konden er worden genoteerd: Claude Harmon (1947), William Hyndman (1959) en Curtis Strange (1989).

Maar de drama’s zijn dus minstens zo opvallend. De laatste speler die zwaar in de fout ging en zelfs zo de titel verspeelde, was Jordan Spieth in 2016.

Onderstaand verslagje van het Amerikaanse ABC zegt genoeg.